एक अल्छिको डायरी (हास्य ब्यङ्ग); अजय ढुंगाना

एक अल्छिको डायरी

२३/१/२०११ 

(सायद आजको मिति यही त होलानी, क्यालेन्डर हेर्न पनि जाँगर छैन)

आज बिहान ढिलै उठियो, आइतबार भएकाले | बिहान उठे पछि ल्यापटप खोल्दा, खुल्न समय लाग्ने हुनाले हिजो राती आफु सुत्ने बेलामा ल्यापटपलाई पनि सिलिपमा राखेर छोडेको थिए, ल्यापटप समाते, चार्जको कुनै चिन्ता छैन हिजो रातभरी नै चार्जमा छोडेको छु, केही एक दुइटा कामलाग्ने इमेल पत्र आउनुपर्ने थियो, त्यसैले इमेल खोले र हेरे तर आएको रहेनछ, काम नलाग्ने तातो न छारोका इमेल भने ताती लागेका रहेछन | ति सबैलाई डिलिट गर्नु पर्ने, पछि गरौला भनेर छाडे | त्यसपछि फेसबुक खोले, एक जना साथीले एउटा राम्रै लेख राखेका रहेछन, तर पुरै पढ्न लागेको कन्सिरीका रौ तातेर आयो, आखा चिम्लिएर लाइक गरिदिए, लाइक गरे पछि कमेन्ट नगरे पनि हुने, ढुक्क, बेजोडको आनन्द, जय होस् यो लाइक बटन बनाउनेको भन्ने सोचे | त्यै फेसबुकको अलि तल एउटा पेज भेटे "के पट्याउनु यो सिरक !!! भरे फेरि खोल्नु परिहाल्छ ।।।", यसो हेरेको त आठ हजार भन्दा ज्यादालाई यो कुरा एकदम जायज लाग्दो रहेछ, मैले पनि त्यो पेज लाइक गर्नलाई ढिला गरिन | अनि आफ्नै ओछ्यानमा हेरेको त हिजो राती ओडेको सिरक त्यतिकै रहेछ, तर अह पट्याइन, यो त परस्पर बिरोधी हुन्छ भन्ने लग्यो, त्यसैले सिरक त्यतिकै छोडे, फेरी बेलुका ओड्नका लागि | 

इन्टरनेटमा बस्दा बस्दै दिउसोको तीन बजिसकेछ, इन्टरनेटमा कुन कुन साइट खोले र के के गरे केही याद छैन, साथीले बनाएर ल्याएको एक कप कफी भन्दा बाहेक पेटमा पनि केही परेको हैन, कता कता भोक लागे जस्तो पो भयो त, भान्सामा गएर केही बनाउने जागर भयको हैन, लौ त लौ बनेर डोमिनोजबाट पिज्जा अर्डर गर्ने भए | अर्डर गरिसके पछि सम्झिए, आइसल्याण्ड बाट किनेर ल्याएको पिज्जा त डि-फ्रिजमा पनि थियो, तर सोचे होस्, माइक्रोओभनमा तताइन्जेल त्यास्तो पट्यारलाग्दो गरि कसले पर्खियोस | त्यहीबेला  झट्ट एउटा काम सम्झिए, बाहिर त आखिर निस्कनै पर्ने भयो; बिहान साथीले बाहिर पानी परिरहेको छ भनेको कुरा याद आयो, पानी अहिले परिरहेको छ या रोकिसक्यो अह यकिन भएन, खाटबाट उठेर झ्यालको पर्दा खोलेर हेर्न जना मन लागेन, बरु ल्यापटपमै बि.बि.सी.को साइट खोले, अनि आफ्नो घरको पोस्ट कोड हाने, आकाश सफा छ भन्ने जानकारी आयो उताबाट | डोमिनोजको पिज्जा पनि आइपुग्यो, ढोका खोल्न तल जादा बल्ल आजको दिन बाहिरको दर्शन पाए | पनि परेको थिएन, आकाश सफा नै देखिन्थ्यो | पिज्जा एकलै हसुरेपछी बाहिर निस्कने कपडा लगाएर, मन नलागी नलागी घरबाट निस्किय | पर गाडी चड्ने ठाउँमा पुगे पछि थाह भयो, मैले त ट्राभल कार्ड नै बोक्न भुलेछु | 

अब फेरी भैरे घर तिरै फर्कियो | 

ओहो कस्तो दिग्दारी हो यो, मन मनै सोचे; फेरी घर आए पछि बाहिर निस्कने जागर चलेन | खाटमा पल्टिए, जिउ दुखीरहेको महसुस भयो | आजको दिनको समयले डाडा काटिसकेको थियो, ओहो लोटरी किन्न भुल्नु हुदैन, मन मनै एउटा निर्जीव कल्पनाको महल बनाए, त्यो महलका भित्ताहरुमा राखिने चित्रहरुको तस्विर पनि बनाए | ओहो लोटरी परे पछिको यश आराम युक्त जिन्दगी, त्यो पो जिन्दगी, मन मनै सोचे त्यसैले ढिला गर्नु हुन्न टिकट किन्नका लागि, फेरी ल्यापटप खोले, अनलाइन टिकट किन्नका लागि |

आजबाट अलि एक्टिभ हुनका लागि दैनिकी लेख्न थालेको, यति लेखियो, धेरै त के लेखौ र पढ्नेलाई पनि अल्छी लाग्ला भन्ने सोच्दै......

नमस्कार

(हामीलाई प्राप्त गोप्य जानकारी अनुसार यो डायरी उक्त अल्छीले आफैले नलेखी, आफ्नो एक साथीलाई आफ्नो लागि लेख्न लगाएको पो रहेछ); सम्पादक 

अजय ढुंगाना

लण्डन