Black (a poem); Ajaya Dhungana

Black


This is a journey,
Which start from less than zero,
I can't say exactly,
Because I have no idea,
How to count that very number,
I know only,
It is less than zero,
But not negative,
It has minute value,
But the tendency to be maximum,
Where, I found my life,
Near by it,
Like it and,
Just on, above and ahead of it.
This is tremendous,
Dynamic and wonderful,
For other, not for me,

The dead rose. (a poem); Ajaya Dhungana

The dead rose.


I was far away,

Neither I found my destination,

Nor I tried to get it,

It was totally black,

But I don't know why,

There may be enough reasons,

But, non of them satisfied me,

Because, I was soundless,

गजल(९९); अजय ढुंगाना

हिजो संगै बिताएका रातहरु मिठा थिए,
रात संगै गरिएका बातहरु मिठा थिए,

चहानाको एक संसार, तिमी र म संगै कतै,
संग-संगै डुलेका ति साथहरु मिठा थिए,

म एउटा प्रतिक्षामा बस्दै थिए कहिँ कतै,
भेट्न आउने तिम्र ति हातहरु मिठा थिए,

खोज्थ्यौ नयाँ जिन्दगीको नयाँ बिहानी हामी,
तर सम्झनामा हराइजाने प्रभातहरु मिठा थिए,

मदहोसी मन मेरो चुरा बज्ने हात तिम्रो,
ति हातले दिएका सौगातहरु मिठा थिए |

अजय ढुंगाना
पिठुवा ३, आदर्शटोल
चितवन
हाल: लण्डन, यु.के.

गजल

गजल

बेचैनी बढीरहेछ, आश हराउदै जादा,
धड्कन बढिरहेछ, सास हराउदै जादा,

परदेशी जीवनमा खड्कीरहेछ आमाको माया,
आमा आउ न समाउ, सहास हराउदै जादा,

आफ्नै चित्र आज, बिचित्र भै-रहेछ,
अपुरो तस्बिरको मेरो क्यानभास हराउदै जादा,

अस्थिव खोज्दैछु आफ्नै यत्रत्रत सर्बत्र,
भेटिदैन केही, बिश्वास हराउदै जादा,

आउनै पर्ने बाध्यता, आमा तिमीलाई छोडी,
गास, बास, अनि कपास हराउदै जादा |


अजय ढुंगाना
२८ डिसेम्बर २००९,
लण्डन

हिउदका प्रेम गीत (कविता); अजय ढुंगाना

हिउदका प्रेम गीत

हिउदका प्रेम गीत,
हिउदमा हिउ परेको समयमा,
तिमीलाई सुनाउदा,
तिमी मख्ख परेर मुस्कुराउथ्यौ,
म आफैमा दंग पर्थे,
प्रतिक्षाको बेचैनी समयका अगाडि,
समयलाई लात मारेर,
एक अर्काको अंगालोमा,
आनन्दित भै चुम्बन गरिरहेका हुन्थ्यौ,
बाहिर हिउ परिरहेको हुन्थ्यो |

कपास झैँ नरम हिउका बुद्हरु,
छुन खोज्थे हामीलाई,
छुन सकेका हिउहरु,
उत्साही हुदै बतासिन्थे बतासमा,
मनको स्पन्दनमा
तिम्रो माया बतासिए झैँ,
आकाशमा |

जल्दो मैनवत्ति (लघुकथा); अजय ढुंगाना

जल्दो मैनवत्ति (लघुकथा)

धेरै दिन पछी, म आज यहाँ आएको परिवर्तनलाई अनुभुत गर्न खोज्दै थिए । म, मेरो बिगत र वर्तमानलाई आज एक साथ नियाल्न खोज्दै थिए । मेरो बिगत र मेरो जिन्दगीको परिभाषालाई परिवर्तन गरिदिए झै लाग्छ, मेरो वर्तमानले । म आखा चिम्लिएर ति दिनहरुलाई बिर्षन खोज्थे, तर अपशोच म आफ्नो बिगतबाट टाढा भाग्नै सक्दिनथे ।

खुल्ला आकाशमा अल्झिएका एक दुइ टुक्रा वादललाई नियाल्दै म सोचिरहेछु स मेरो हातमा मैले बुन्दै गरेको निलो रंगको स्विटर छ । मलाई निलो रंग मनपरेको छैन र पनि धागो बदल्नलाई यहाँ आएको परिवर्तन सामर्थ्यवान् छैन ।

विस्तारै साँझ ढल्न खोज्दै थियो, परबाट आएको घोडाको टापको आवाज मेरो आँगनीमा आएर रोकियो । आज निक्कै दिन पछी यो क्रम दोहोरिएको थियो । मैले झयालबाट तल हेरं, मेरो मुहारमा निशब्धता, मौनता र शान्त मुस्कान एकै साथ छायो । आज पनि रात काट्नलाई मैनवत्ति बाल्नुपर्ने थियो, सायद त्यसैले त्यही रित दोहोरियो, त्यही द्घन्द चर्कियो ऊ र म बिच, जुन मैले बिगतमा कयै पटक भोगेको छु, अन्ततः आफ्नो हार उसैलाई र्समर्पण गरेको छु । शान्त, सुभ्र, स्निग्ध मैनवत्ति जलिरहेछ तर अवाक भएर मलाई हेरिरहेछ ।

मैले मनमनै महसुस गरं स्विटर बुन्नलाई अब धागो बदल्न त सकिएला तर यहाँ आएको परिवर्तन मेरो जिन्दगीको परिभाषालाई बदल्न अंह, सामर्थ्यवान् रहेनछ । मैनवत्ति जलिरहेथ्यो बिस्तारै त्यसका शिखाहरु, मैनवत्तिको टुप्पोबाट तल झरिरहेथे तप्प, तप्प.......

अजय ढुंगाना

www.sahityaghar.com

मा २००७/०५/०२ मा प्रकाशित

WHERE ARE YOU??? (A Poem); Ajaya Dhungana

WHERE ARE YOU?

On the period of,
dark midnight,
when it was difficult to found,
a single drop of light,
at that time, I woke up.

The stars on the sky,
were watching me,
they were far away,
so I neglect them,
on the dark midnight,
I woke up.

बाटो (कबिता)

आज बाटोमा रथ दौडदैनन्,
बाटोमा हिडेका,
घोडाको टापको आवाज,
अंह सुनिदैनन्,
हिजो र आजमा,
फरक देख्दैछु म,
हिजो बाटोमा रथ दैड्दा,
केवल घोडाको टापको आवाज हुन्थे,
मान्छेहरु चुपचाप हुन्थे,
मौन हुन्थे बोट अनि विरुवाहरु,
शान्त रहन्थे आकाश र बादल,
यो हिजोको कथा,
तर आज बाटोमा रथ दौडदैनन्,
सुनिदैनन् घोडाको टापको आवाज,
बाटो चर्किएको पनि छैन,
र बाटो भत्किएको पनि हैन,
आज बाटोले,
मुन्टो बांगिएका जंगबहादुरहरुको,
सवारीको इजाजत,
खारेज गरिदिएको छ,
आज बाटोमा मान्छेहरु छन्,
केवल मान्छेहरु,
तर चुपचाप छैनन् मान्छेहरु,
लगाइरहेछन् नारा,
जंगबहादुर मुर्दावाद,
मुर्दावाद मुर्दावाद,
नियालिरहेछन् परिवर्तनलाई,
बोट अनि विरुवाहरु,
स्वागत गरिरहेछन्,
आकाश अनि बादलहरु,
आज बाटो जनताको भइको छ,
जनताको पैतालाले,
बाटाको अगं अगं,
फेरि एकपटक पवित्र भएकोछ ।

www.nepalikavita.comमा २०६४ भाद्रमा प्रकाशित
अजय ढुङ्गाना (चितवन)